Vlaams Parlementslid en schepen in Aalst
Kruimelpad
Nieuwsflits uit de Kamer: 300 000 euro per jaar voor ontradingscampagnes
Ik was blij te mogen horen dat onze staatssecretaris voor Asiel en Migratie, Melchior Wathelet, zich afgelopen woensdag (26/01) tijdens de Kamercommissie Binnenlandse Zaken kon vrijmaken om even te antwoorden op enkele van mijn mondelinge vragen. Al geruime tijd was ik o.a. benieuwd naar de maatregelen die hij zou treffen om ervoor te zorgen dat het recordaantal asielaanvragen van 2010 zich dit jaar niet zal herhalen.
Afgelopen jaar reisde de staatssecretaris al naar de Balkan af - in februari en in oktober - om daar potentiële asielzoekers af te raden asiel in België aan te vragen. Na bepaalde tijd wordt hun aanvraag meestal - als de asielzoeker niet wordt erkend als vluchteling - sowieso afgewezen, met een terugkeer tot gevolg. Dit omdat de Balkanlanden zgn. “veilige” landen zijn, waar er geen algemeen gevaar bestaat op vervolging. Aangezien het merendeel van de “oneigenlijke” aanvragen - waarbij de indiener weet dat zijn aanvraag onterecht is, deze alsnog indient om zo in ons land te kunnen verblijven - afkomstig blijkt uit deze landen, ondernam de staatssecretaris de zgn. “ontradingscampagnes”.
Hoewel Wathelet blijft volhouden dat het aantal aanvragen uit de door hem bezochte gebieden achteraf fors is afgenomen, kan ik aantonen dat dit enkel geldt voor de maand die volgt op zijn bezoek, maar dat de situatie zich daarna herhaalt. Volgens statistieken van de CGVS komt dit voor neer op 203 aanvragen in oktober tegenover 221 in november). Hoe kunnen we anders verklaren dat hij in februari 2011 opnieuw afreist naar Kosovo, omdat de aanvragen uit het land “onverwacht” fors zijn gestegen de laatste maanden (nochtans na zijn 2de campagne)?
In plaats van een lijst voor “veilige landen” aan te leggen – iets waar wij al geruime tijd voor pleiten – verkiest hij om 300 000 euro per jaar te spenderen aan ontradingscampagnes. Op zich geen overdreven budget – vergeleken met sommige andere acties – maar toch blijf ik ervan overtuigd dat overheidsgeld beter kan worden besteed aan langdurige oplossingen die écht helpen. En niet aan voorlopige pleisters op de wonde…