Nieuwe asielcrisis loert om de hoek

Sarah Smeyers en Theo Francken wijzen op de zwakke plekken in het Belgische asielbeleid. Smeyers en Francken zijn beiden Kamerlid voor de N-VA.

Het is weer zover: luttele maanden nadat de regering de asielcrisis dacht te hebben bezworen met 6.000 nieuwe opvangplaatsen, loert een nieuwe crisis om de hoek. Terwijl de buurlanden stuk voor stuk hun asielsystemen hebben aangepast om misbruiken te vermijden, blijft België zich op de Europese asielkaart profileren met haar zelfverklaard 'humaan' asielbeleid. 

Met verhoudingsgewijs 4,5 maal zoveel instroom als de andere lidstaten kroonde België zich tot dé asielbestemming van West-Europa. Tegelijk zorgde desinteresse bij de regering voor een historisch laag aantal gedwongen repatriëringen. "Je moet bijna gek zijn om niet naar België te komen", liet Amin Lalani, uitbater van 'asielzoekershotel' Barry in Brussel, optekenen. 

Met zeven ministers is iedereen bevoegd, maar niemand verantwoordelijk. N-VA vraagt aandacht voor de echte slachtoffers van dit zogenaamd 'humane' beleid: de vluchteling die have en goed achterlaat uit vrees voor oorlog of vervolging. Voor hen werd de Conventie van Genève opgesteld, voor hen dient ons asielsysteem. 

Red de asielprocedure, voor het welzijn van de vluchteling. 

Grootschalig misbruik van de asielprocedure door economische migranten heeft geleid tot het failliet van het Belgische asielbeleid. De echte vluchteling wordt in de kou gelaten. Door een tekort aan opvangplaatsen krijgt hij lamentabele of soms zelfs geen opvang. Door administratieve achterstand verblijft hij maandenlang in knagende rechtsonzekerheid. De asielcrisis van vorige winter was een zoveelste vingerwijzing. 23.000 opvangplaatsen en een budget van meer dan 400 miljoen euro later slaagt België er nog steeds niet in een correct asielbeleid te voeren. 

Het asielsysteem teruggeven aan de vluchteling, dat is de uitdaging van vandaag. Door het misbruik van de asielprocedure door economische migranten onmogelijk te maken kunnen we de bescherming en de opvangcapaciteit vrijwaren en optimaliseren voor de echte vluchteling. Asielzoekers uit veilige landen moeten naar een versnelde procedure van maximaal twee weken, zoals deze al bestaat in onze buurlanden. Daarnaast moet de opvang strikt worden voorbehouden voor de asielzoekers zelf, en dit slechts voor de duur van hun eerste procedure. Red de asielprocedure voor het welzijn van de echte vluchteling.

Geef uitgeprocedeerden waar ze recht op hebben: duidelijkheid en rechtszekerheid. 

Men vergeet soms dat het Belgische 'humane' asielbeleid, met zijn regularisatiecampagnes en gestage afbouw van gedwongen terugkeer, jaarlijks meer dan 10.000 uitgeprocedeerde asielzoekers doet kiezen voor een precair bestaan in de illegaliteit. Van de 16.019 asielzoekers die in 2010 in de Belgische opvangcentra zaten slaagde Fedasil erin om amper 673 (4,2%) vrijwillig huiswaarts te laten keren. Er zijn amper asielzoekers die vrijwillige terugkeer als een ernstige toekomstoptie overwegen. Begrijpelijk, want voor de neus van de uitgeprocedeerde asielzoekers bengelt de verleidelijke wortel van een regularisatie, terwijl van een kordaat terugkeerbeleid als stok achter de deur geen sprake is. In 2010 werden er 24.199 illegalen geregulariseerd, terwijl er amper 2.419 pogingen werden ondernomen om illegalen gedwongen naar hun land van herkomst terug te sturen. 

Loterij

Het huidige gedoogbeleid van illegaliteit wekt onzekerheid, verkeerde verwachtingen en ijdele hoop bij uitgeprocedeerde asielzoekers. De weinige sukkelaars die vandaag gerepatrieerd worden, ervaren deze gebeurtenis als bijzonder willekeurig en onrechtvaardig, daar hun vrienden en familie voor hun illegaal verblijf worden beloond met regularisatie. Terecht heerst bij illegalen de idee dat het Belgische beleid een 'loterij' is waarbij vooral de aanhouder wint. Dit 'humane' beleid duwt het overgrote deel van de uitgeprocedeerde asielzoekers in de illegaliteit, in de armen van huisjesmelkers en malafide werkgevers. Het verleidt hen tot een mensonwaardig bestaan in abjecte armoede en smachtende onzekerheid, speculerend op het manna van een latere regularisatiecampagne. Wat is hier sociaal aan? 

Duidelijkheid = rechtszekerheid = menselijkheid. 

Asielzoekers verdienen correcte en snelle procedures voor het verkrijgen van bescherming en duidelijkheid en heldere communicatie over de gevolgen van een negatieve beslissing. Alleen een asielbeleid dat asielmisbruik ontmoedigt, de regularisatiepraktijk afschaft en dat elke uitgeprocedeerde een terugkeertraject aanbiedt met passende begeleiding, kan de huidige negatieve spiraal ongedaan maken. Alleen een dergelijk beleid biedt correcte perspectieven aan de asielzoeker en mag zich daarom humaan noemen.