De opvangcrisis: een kluwen van tegenovergestelde visies

Gisteren tijdens de plenaire zitting kon het zwartepietenspel rond de opvangcrisis voor asielzoekers – dat vorig jaar hoogtij vierde - opnieuw beginnen… Eerst verdween aftredend premier Leterme, de coördinator van het asiel- en migratiebeleid, vroegtijdig van de scène,  daarna gaf Staatssecretaris Courard een antwoord, zo voorspelbaar dat we evengoed een vragenuurtje van vorig jaar hadden kunnen afspelen…

Tegenstrijdige verklaringen

 Woensdag nog vernam Theo Francken, collega migratiespecialist, van minister De Crem dat de kazernes in Bastogne, Bierset en Weelde eind november zullen sluiten en in mei 2012 definitief ontruimd worden, waardoor er 1.000 plaatsen minder zullen zijn. Hoewel deze maatregel niet slechter kon getimed zijn, kunnen we het minister De Crem niet kwalijk nemen dat hij niet wil blijven opdraaien voor het non-beleid van zijn collega's. Mijn vraag aan de Staatssecretaris was dan ook duidelijk: hoe moet het nu verder en wat zal er op korte termijn gebeuren om de drastische situatie van vandaag niet nog rampzaliger te maken?

In tegenstelling tot de minister van Defensie, trachtte Staatssecretaris Courard de gemoederen te sussen. Hij verzekerde dat er deze winter geen opvangplaatsen zullen geschrapt worden (de transitcentra Bastenaken en Houthalen-Helchteren blijven open tot 31 mei 2012, de capaciteit van Bierset wordt uitgebreid tot 750 plaatsen en blijft behouden tot eind 2014, er komt tot eind 2013 een nieuw centrum in de kazerne van Ans met 300 plaatsen, de capaciteit in bestaande sites wordt verhoogd met 310 plaatsen, er komen plaatsen bij voor niet-begeleide minderjarigen…).

Een erg mooie belofte, maar de beloofde plaatsen zijn er nog altijd niet. De beslissing zelf werd deze zomer al genomen, 3 maand later is er nog niets concreet. Daarnaast vraag ik me af hoe de transitcentra zullen kunnen opengehouden worden, als minister De Crem, net als vorig jaar, diametraal tegenover Staatssecretaris Courard staat?

De wil ontbreekt

Ik had gehoopt dat er op zijn minst een geruststellend antwoord zou komen, maar vandaag blijven doeltreffende, structurele oplossingen uit. De voorbeelden zijn legio: men wil bij het CGVS dan wel werk maken van een snellere procedure, maar men stelt letterlijk dat de snelheid van het onderzoek primeert op zijn kwaliteit, het personeel van het Commissariaat-Generaal wordt niet op zaterdag ingeschakeld omdat dit te duur is, terwijl er binnenkort geld vrijkomt (het budget van Fedasil zal afnemen met 2,7 miljoen euro, het budget dat voorzien was voor het creëeren van 2 000 LOI’s, wat evenmin gebeurde… Dit budget zou eenvoudigweg kunnen herbestemd worden). Het is eenvoudig: de wil om iets te doen ontbreekt. Mocht die er zijn, zou het voorbeeld van onze Noorderburen voor ons geen utopie blijven (In Nederland kan men 7 asielcentra sluiten, louter door een éénduidig en gestroomlijnd beleid te voeren) 

Een spel met een te hoge inzet

Het is beschamend te zien hoe iedereen gewoon zegt wat zijn achterban wil horen. Wat men een “humaan” beleid noemt is vandaag in werkelijkheid een spel, met een wel erg hoge inzet: het leven van mensen…